ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΛΑΜΑΡΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

 Πώς έλαβε το χωριό το σημερινό της όνομα, η Λάμαρη; Σύμφωνα με την παράδοση και τις πληροφορίες που υπάρ­χουν, από τους κατά καιρούς μεγαλύτερους κατοίκους, το χωριό Λάμαρη ιδρύθηκε επί Τουρκοκρατίας περίπου το έτος 1714. Οι πρώτοι κάτοικοι, ήρθανε από τα μέρη της Ηπείρου και συγκεκριμένα από την περιφέρεια Πρέβεζας. Στην περιφέρεια αυτή υπάρχει κοινή ονομασία (διαμέρισμα Λάμαρης).

Αναφέρω λίγα λόγια για το διαμέρισμα Λάμαρης αφού η παράδοση θέλει να είναι η καταγωγή μας, από εκεί.

Η περιοχή της Λάμαρης της Πρέβεζας είναι πεδινή και πε­ριλαμβάνει περίπου 25 χωριά. Βρίσκεται στο ΒΔ τμήμα του Ν. Πρέβεζας.

Στην περιφέρεια Λάμαρης βρισκόταν κατά την αρχαιότητα, οι περίφημες πόλεις, Κασσώπη και Νικόπολις των οποίων σώζονται τα ερείπια. Στο Ναό Αγίων Αποστόλων Νικόπολης υπάρχει μια πέτρα που κατά την παράδοση, κάθησε ο Απόστο­λος Παύλος.

Την προέλευση των πρώτων κατοίκων, του χωριού Λάμαρης, από τα μέρη της Ηπείρου, μας το επιβεβαιώνει και η περί­πτωση των επωνύμων, που οι περισσότεροι αρχικοί κάτοικοι ήταν με δισύλλαβο επώνυμο όπως και μέχρι σήμερα, έχει σχε­δόν όλη η περιφέρεια της Ηπείρου. Τα επώνυμα των Λαμαριωτών που συναντώνται και στα μέρη της Ηπείρου ενισχύουν αναμφισβήτητα την καταγωγή τους. Και ένα από τα δυνατότερα αποδεικτικά στοιχεία της καταγωγής μας, ότι οι ρίζες μας είναι από τα μέρη της Ηπείρου, είναι και η περίπτωση με το παρατσούκλι (παρώνυμο ειρωνικά) που είχαν δώσει στο μακαρίτη παππού μου, πατέρα της μητέρας μου, Ανδρέα Τσάλλα «Τσαμούρη και Σλιώτ»(Σουλιώτη).

Αυτό πολλές φορές μου το είχε επαναλάβει ο μακαρίτης ο παππούς μου, όταν κάποιος του έλεγε «γεια σου γερο-Σλιώτ».

Είχε γεννηθεί το έτος 1850 και θυμόταν πολλά γεγονότα, που του εξηγούσε ο πατέρας του (εγώ όμως δεν είχαν τη δύναμη να τα γράψω).

Το παρατσούκλι αυτό δόθηκε από την περιοχή Τσαμουριά, που βρίσκεται στην "Ηπειρο και ορίζεται παραλιακά από το ίόνιον Πέλαγος μέχρι τους ποταμούς Αχέροντα και Ξανθό.

Στην περιοχή Τσαμουριάς περιλαμβάνεται και το Σούλι. που βρίσκεται ανατολικά του θεσπρωτικοί) κόλπου, επτά ώρες περίπου από την παραλία και έχει υψόμετρο 600 μέτρα περίπου. Έχει και πολλά φυσικά αχυρώματα. Οι Σουλιώτες επί Τουρκοκρατίας, ήταν ο φόβος και ο τρόμος, των γύρω Τουρκαλβανών. Η περιοχή Τσαμουριά είχε επίσης τις επαρχίες Παραμυθιάς, Φιλιατών, Πάργας και Μαργαρίτας.

Το έτος 1792 έγινε η μεγάλη εκστρατεία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων κατά της περιοχής των χωριών του Σουλίου, που κρά­τησε με μικρές διακοπές περίπου ένδεκα χρόνια.

Το Δεκέμβριο του 1803 η προδοσία του Πηλίου Γούση. που οδήγησε τους Αλβανούς από δύσβατα μονοπάτια, διευκόλυνε την κατάληψη του Σουλίου.

Οι Σουλιώτες μετά από τρίμηνη πολιορκία, δέχθηκαν τις προτάσεις του Αλή πασά να αποχωρήσουν ελεύθεροι από το Σούλι.

 Μετά τα γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή του Σουλίου, έφυγαν οι Σουλιώτες για διάφορα μέρη της Ελλάδας. Από αυτούς βρέθηκαν μερικοί και στη Χαλκίδα. Εκεί βρήκαν έναν συμπατριώτη τους, που είχε το επάγγελμα φορατσέρης (εισέ­πραττε τους φόρους για τους Τούρκους). Αυτός τους βοήθησε και τους σύστησε. να προχωρήσουν προς τα ορεινά μέρη της Εύ­βοιας, όπου βρήκαν κι άλλους συμπατριώτες τους.

Κυνηγημένοι ον κάτοικοι της περιφέρειας του Σουλίου, δια­μερίσματος Λάμαρης, από το στρατό του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, έφυγαν και έφτασαν κοντά στο χωριό Στενή, στους πρόποδες της Δίρφυς. Αφού δεν βρήκαν κατάλληλο μέρος, για να εγκατασταθούν, διότι είχε απέραντα δάση, συνέχισαν την πορεία τους και βρέθηκαν στην περιοχή της σημερινής Λάμαρης, όπου και εγκαταστάθηκαν, χωριστά η κάθε οικογένεια, σε διάφορες τοποθεσίες (πιο κάτω θα αναγραφούν οι τοποθεσίες και τα ονό­ματα).

Αργότερα συγκεντρώθηκαν, όλοι μαζί και έκτισαν το χωριό με το όνομα Λάμαρη.

Πότε ακριβώς κτίστηκε το χωριό είναι άγνωστο.

Στην εορτή των Αγίων Ταξιαρχών που γιορτάζεται στις 8 Νοεμβρίου, την παλαιά εποχή υπήρχαν ωραία έθιμα.

Στο πανηγύρι των Αγίων Ταξιαρχών, το γλέντι από την παραμονή. Μετά τον εσπερινό, οι επισκέπτες από τα γύρω χωριά, συγγενείς και φίλοι, αρχίζουν το φαγοπότι στα συγγενικά και φιλικά σπίτια και εν συνεχεία μαζεύονται όλοι στα μαγαζιά του χωριού, για διασκέδαση με κλαρίνα μέχρι το πρωί, με κρασιά και μεζέδες. Στα χωριά δεν υπήρχε άλλη διασκέδαση, για αυτό περίμεναν το κάθε πανηγύρι σαν τη Λαμπρή. Όταν τελείωνε η λειτουργία το πρωί της γιορτής των Αγίων Ταξιαρχών, καλού­σαν και πάλι οι χωριάτες, τους γνωστούς προσκυνητές για φαγη­τό στο σπίτι. Εκεί μετά το φαγοπότι άρχιζε το κλέφτικο τραγούδι μέχρι αργά το απόγευμα που ερχόταν η ώρα για τα κλαρίνα και πάλι μέχρι το πρωί. Στο κάθε γειτονικό χωριό αλλά και στη Λάμαρη υπήρχε το έθιμο την παραμονή και την ίδια βραδιά της γιορτής, να χορεύουν περισσότερο οι επισκέπτες. Οι χωριάτες το γλεντούσαν και τη δεύτερη βραδιά της γιορτής σχεδόν μόνοι τους.

2. ΕΞΩΚΚΛΗΣΙ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Το εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, πολλών ετών εκκλησάκι σκεπασμένο πιο παλαιά με πλάκες, σήμερα έχει ανακαινισθεί, καινούργια σκεπή από κεραμίδια και σοφάτισμα που πραγματο­ποιήθηκε το έτος 1989. Βρίσκεται σε απόσταση 1000 μέτρων από το χωριό περίπου 15 λεπτά και είναι κτισμένο σε ωραία το­ποθεσία. Γύρω του υπάρχουν αλώνια που χρησιμοποιούσαν πα­λαιά για το αλώνισμα των σιτηρών κ.λ,π.

Η θέα από τον Αη-Γιώργη είναι καταπληκτική. Από εκεί φαίνονται γύρω γύρω τα ψηλά βουνά, που πολλές φορές στη γιορτή του Αγίου είναι χιονισμένα. Νοτιοανατολικά χαμηλά, βρίσκεται η μεγάλη ρεματιά με τα πλατάνια μέχρι τη θάλασσα που βγαίνει στο Αιγαίο Πέλαγος. Στο πανηγύρι του Αγίου Γεωρ­γίου και μετά τη λειτουργία, τα πιο παλαιά χρόνια, γινόταν χο­ρός με τα κλαρίνα μέχρι αργά το απόγευμα.

 Οι κολώνες

Το παιχνίδι παίζεται με δύο ομάδες 3-4 αγόρια. Χαράζουν μια γραμμή και σε απόσταση 5 μέτρων περίπου, δεξιά και αρι­στερά, τοποθετούν 3 μεγάλες πέτρες, είδος πλάκας για να στέκονται όρθιες. Γίνεται μετά το λάχνισμα, ποια ομάδα θα παίξει πρώτα. Τότε ένας ένας από τους παίκτες που κέρδισαν, θα πετάξουν μία πέτρα και θα προσπαθήσουν να κτυπήσουν τις πέτρες που είναι όρθιες. Εάν δεν κατορθώσουν να τις ρίξουν κάτω, θα παίξει η άλλη ομάδα. Όποια ομάδα ρίξει πρώτη τις πέτρες, θα είναι νικητής. Τότε η χαμένη ομάδα θα μεταφέρει την νικήτρια ομάδα καβάλα, από την μια άκρη έως την άλλη, που είχαν τοπο­θετηθεί οι πλάκες (κολώνες) 2-3 φορές.

  0 βαλμάς

Το παιχνίδι παίζεται μόνο με αγόρια.

Γίνεται ένας κύκλος ανά δύο παίκτες, ένας πίσω από τον άλ­λον και κοιτούν προς το εσωτερικό του κύκλου. Όσο περισσό­τεροι είναι τόσο καλύτερο γίνεται το παιχνίδι. Τότε δύο άλλα αγόρια αρχίζουν να τρέχουν γύρω από τον κύκλο που έχει γίνει από τα ζευγάρια. Ο δεύτερος παίκτης βαστάει μια ζώνη και τρέ­χει να τον φτάσει για να τον χτυπήσει στον πισινό με τη ζώνη. Ο πρώτος παίκτης έχει δικαίωμα να σταθεί μπροστά από ένα ζευγάρι. Για αυτό ο παίκτης που βρίσκεται στο πίσω μέρος του ζευγαριού, πρέπει να παρακολουθεί τον παίκτη που τρέχει μπροστά. Αν σε κάποια στιγμή τον αντιληφθεί, ότι στάθηκε μπροστά από τον δικό του παίκτη, πρέπει να φύγει τρέχοντας, διότι αλλιώς εάν έρθει ο παίκτης με την ζώνη, θα αρχίσει να τον κτυπά με την ζώνη στον πισινό.

 0 Ιέραξ και το στρουθίον

Το παιχνίδι παίζεται από αγόρια και κορίτσια.

Δένουν τα μάτια ενός παίκτη που έχασε κατά το λάχνισμα, με ένα μαντήλι, έτσι που να μη βλέπει καθόλου. Κατόπιν τα αγό­ρια και τα κορίτσια σκορπίζονται γύρω στο χώρο που βρίσκον­ται. Ο παίκτης με τα δεμένα μάτια φωνάζει: πού είσαι ιέραξ; Οι άλλοι παίκτες έχουν στα χέρια τους δύο μικρές πέτρες, είδος πλάκας, τις οποίες ενώ τις κτυπούν μεταξύ τους, απαντούν: εδώ είμαι στρουθίον. Τότε ο παίκτης με τα δεμένα μάτια που έχει το όνομα στρουθίον προσπαθεί να εντοπίσει το κτύπημα και πηγαί­νει προς το σημείο που νομίζει, με απλωμένα τα χέρια, μήπως πιάσει κάποιον παίχτη.

Εάν καταφέρει και πιάσει κάποιον, τότε γίνεται αλλαγή και το παιχνίδι συνεχίζεται. Εάν όχι, συνεχίζει ο ίδιος.

 Το Μπιζ

Το παιχνίδι παίζεται συνήθως μόνο με αγόρια.

Γίνεται μια ομάδα με 5-6 αγόρια, ίσως και περισσότερα.

Ένας παίχτης που έχασε κατά το λάχνισμα, καλύπτει τα μά­τια του, με την παλάμη του ενός χεριού και το άλλο χέρι το τοπο­θετεί κάτω από την μασχάλη του προς την πλάτη, με ανοιχτή την παλάμη, τότε κάποιος παίκτης από την ομάδα, τον κτυπά με την παλάμη του στη δικιά του και αρχίζουν να φωνάζουν όλοι μαζί, σηκώνοντας και το χέρι με τον δείκτη προς τα επάνω: Μπίζζζ!!!

Ο παίκτης που έφαγε την ξυλιά, αποσύρει το χέρι του από τα μάτια του και προσπαθεί να αντιληφθεί αυτόν που τον κτύπη­σε. Ύστερα λέει ένα όνομα, αυτού που νομίζει ότι τον κτύπησε. Εάν είναι πράγματι αυτός, τότε κάθεται στη θέση του, εάν όχι, κάθεται ξανά ο ίδιος.

  Η Μέλισσα

Το παιχνίδι παίζεται μόνο με κορίτσια.

Κρατούν δύο κορίτσια ψηλά τα χέρια τους ενωμένα. Μετά θα περάσουν τα υπόλοιπα από κάτω λέγοντας: περνάει - περνάει η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα παιδόπουλα. Αφού πε­ράσουν όλα, το τελευταίο κορίτσι, το κρατούν για να αντικατα­στήσει, το ένα εκ των δύο, που έχουν τα χέρια υψωμένα. Κάθε φορά που περνούν, κρατούν και από ένα κορίτσι μέχρι να τε­λειώσουν όλα. Το παιχνίδι παίζεται με μεγάλη ομάδα κοριτσιών, για να γίνεται πιο ωραίο.

 Σκαμνάκια

Παίζεται από 5-6 αγόρια σε ανοιχτό μέρος.

Γίνεται πρώτα το λάχνισμα. Εκείνος που θα χάσει σκύβει και πιάνει τα γόνατα των ποδιών του με τα δυο χέρια του. Οι άλ­λοι παίκτες πρέπει να πηδήσουν ακουμπώντας τα χέρια τους μόνο στην πλάτη του και πουθενά αλλού. Όταν πηδήσουν όλοι χωρίς να τον ακουμπήσουν, ανασηκώνεται λίγο πιο πάνω, κρα­τώντας τους μηρούς των ποδιών του ξαναρχίζουν πάλι το παιχνί­δι.

Όταν ξαναπηδήξουν, ανασηκώνεται ακόμη πιο ψηλά και ξαναπηδούν. Αν κάποιος τον ακουμπήσει, χάνει και παίρνει τη θέση του.

 Το Δαχτυλίδι

Το δαχτυλίδι παίζεται από αγόρια και κορίτσια.

Όλοι κάθονται σε σκαμνιά (καθίσματα). Κάποιο παιδί παίρνει ένα δαχτυλίδι άνευ αξίας ή ένα άλλο αντικείμενο, πετραδάκι, φασόλι, ρεβύθι κ.λ.π.

Οι παίχτες που κάθονται, έχουν ενώσει τις παλάμες τους. Ο άλλος παίχτης έχει τοποθετήσει το αντικείμενο, επίσης στις πα­λάμες του και αρχίζει το παιχνίδι ως εξής: Ο παίχτης με το αντι­κείμενο, περνάει από τους καθιστούς παίχτες και με τις ενωμέ­νες παλάμες του προσπαθεί ν' ανοίξει λίγο την ενωμένη παλάμη του καθιστού παίκτη, για να αφήσει δήθεν το δαχτυλίδι. Εν συ­νεχεία προχωρεί σε άλλον παίκτη, μέχρι να φτάσει στον τελευ­ταίο. Ενώ τελειώσει η πρώτη φάση του παιχνιδιού, ρωτάει έναν παίκτη. Ποιος έχει το δαχτυλίδι; Ο παίχτης που ρωτήθηκε, λέει ένα όνομα, εάν το βρει θα πάρει το δαχτυλίδι, για να συνεχίσει αυτός το παιχνίδι. Εάν δεν το βρει θα ρωτηθούν και οι άλλοι παί­χτες, μέχρι να βρεθεί αυτός που το έχει.

 Η Κολοκυθιά

Η κολοκυθιά επίσης παίζεται με αγόρια και κορίτσια.

Ορίζουν κάποιον αρχηγό για να διευθύνει το παιχνίδι. Αυ­τός θα δώσει αριθμούς από το 1 μέχρι τον αριθμό που είναι οι παίκτες.

Όταν ο αρχηγός λέει, έχω μια κολοκυθιά που κάνει π.χ. 5 κολοκύθια, ο παίχτης που έχει τον αριθμό 5 πρέπει να απαντήσει λέγοντας: γιατί να έχει 5; λέει έναν άλλο αριθμό, το 7, ο παίχτης που έχει τον αριθμό 7 αρχίζει την ίδια διαδικασία. Το παιχνίδι παίζεται κάπως γρήγορα, με σκοπό να ξεχαστεί κάποιος παίκτης  να απαντήσει οπότε χάνει. Ο αρχηγός για να τον τιμωρήσει τον βάζει να κάνει τη φωνή του πετεινού, ή σκυλιού, ή γαϊδουριού.

 Η Στράκα - Στρούκα

Είναι παιχνίδι ατομικό και διασκεδαστικό.

Παίρνουμε ένα κορμό από καλαμπόκι, μήκους περίπου 30 πόντων και από το σημείο του επάνω κόμπου (κότσι), κατεβά­ζουμε μέχρι τον άλλο κόμπο, δύο λουρίδες, δεξιά και αριστερά περίπου 15 πόντους και με προσοχή λυγίζουμε, την κάθε λουρί­δα, να δημιουργεί ελαστικότητα, για να κινείται κάπως άνετα, κτυπώντας στον κορμό του καλαμποκιού, όταν κουνιέται δεξιά και αριστερά, με το χέρι.

 Πάρε Φωτιά

Το παιχνίδι παίζεται με δυο άτομα, αγόρια ή κορίτσια.

Ο πρώτος παίχτης, ενώνει τα δάκτυλα των δύο χεριών του και τους δίνει μια σχετική απόσταση μεταξύ τους. Μετά έρχεται ο δεύτερος παίχτης, ο οποίος ακουμπά με το δείκτη του στα μικρά δάκτυλα του χεριού του πρώτου παίκτη και τον ρωτάει: Να πάρω φωτιά; Ο πρώτος παίκτης του απαντάει: Από την πιο πάνω γειτονιά. Τότε ο δεύτερος παίκτης ακουμπάει τα άλλα δάκτυλα, κάνει την ίδια ερώτηση, και παίρνει την ίδια απάντηση. Ακουμ­πώντας στην τέταρτη θέση βρίσκονται ενωμένα τα δάχτυλα του δείκτη και παρουσιάζουν ένα, αρκετό άνοιγμα με τα δάκτυλα του αντίχειρα. Εκεί ενώ ρωτάει τον πρώτο παίκτη: Να πάρω φωτιά; του απαντάει: Να πάρεις. Ακουμπώντας το δάχτυλο του εκεί, αρ­χίζει να ρωτάει: Μήπως, είναι εδώ το σκυλί σου και με δαγκώ­σει; Οχι. Μήπως είναι η γάτα σου και με γραντσουνίσει; "Οχι Μήπως είναι η κότα σου και με τσιμπήσει; "Οχι. Ενώ παίρνει τις απαντήσεις ότι δεν υπάρχουν ζώα για να τον ενοχλήσουν, προ­χωρά προς το άνοιγμα των χεριών, να πάρει φωτιά.

Ο πρώτος παίκτης, ο οποίος ήταν πάντα μεγάλος, άρχιζε να παρομοιάζει τον σκύλο, τη γάτα κ.λ.π. κάνοντας ότι τον τσιμπά­ει, τον δαγκώνει κ.λ.π., ο δεύτερος παίκτης ήταν μικρό παιδί και άρχιζε να γελάει.

• Προηγούμενο
• Επόμενο